Σύγχρονοι μύθοι - αρχαίες απάτες
Τα Νέα, 17 Απριλίου 2009
Αστικοί ή περιαστικοί ονομάζονται διάφοροι σύγχρονοι μύθοι, παραμύθια που διαδίδονται κυρίως μέσα από το διαδίκτυο. Και όσο πιο αθώοι και ανιδιοτελείς εμφανίζονται τόσο ευκολότερα μακροημερεύουν
ο κομπιούτορας εδιάλεξε, ελάλησε και είπε: "Αρχαία Ελληνικά"!
Κινηματογράφο έχω χρόνια να πάω. Τρελός είμαι να κάτσω πάνω σε βελόνα μολυσμένη με τον ιό του έιτζ; Βέβαια, στο Παρίσι συνέβη αυτό, αλλά θα αργήσει τάχα να συμβεί και εδώ;
διαβάστε τη συνέχεια...
Και τι ακριβώς έγινε στο Παρίσι; Κάποια κοπέλα, λέει, κάτι περίεργο ένιωσε στο κάθισμά της, σηκώθηκε, και είδε να εξέχει μια βελόνα με συνημμένο (!) που έλεγε: «Μόλις μολυνθήκατε με τον ιό του έιτζ!» Αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις, είπε τάχα κάποιο παρισινό κέντρο ελέγχου ασθενειών, βρέθηκαν μολυσμένες βελόνες, σε αυτόματες ταμειακές μηχανές τραπεζών κτλ. Γι’ αυτό, προσοχή παντού και προπαντός να ελέγχονται, λέει, όλα τα καθίσματα σε δημόσιους χώρους –καλύτερα όρθιοι, λέω όμως εγώ, και, καλυτερότερα ακόμη, μακριά από δημόσιους χώρους. Και ποτέ στο Παρίσι, στη Γαλλία γενικά. Ούτε και στην Ινδία. Γιατί κάποιος γιατρός είπε ότι τα ίδια έπαθε και μια μελλόνυμφη στον τάδε κινηματογράφο στο Δελχί, και μέσα σε 4 μήνες πέθανε.
Και ποιος τα λέει όλα αυτά; Ένα ηλεμήνυμα που μας προτρέπει, τι άλλο, να το διαδώσουμε παντού, να σώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους μας. Συγκινητική ανθρώπινη αλληλεγγύη. Όπως κι αυτή που επιδεικνύουν διάφοροι φιλανθρωπικοί οργανισμοί, που αναλαμβάνουν υπό την προστασία τους διάφορους βαριά ασθενείς, και με κάθε ηλεμήνυμα που προωθούμε εμείς, μ’ ένα απλό κλικ δηλαδή που κάνουμε, καταβάλλουν στον ασθενή 10 σεντς, φερειπείν. Όθεν, όσο περισσότερα ηλεμηνύματα στείλουμε, τόσο περισσότερα χρήματα θα συγκεντρωθούν, και μια ζωή θα σωθεί –να ’μαστε καλά.
Μια ζωή όπως λόγου χάρη ενός 6χρονου κοριτσιού ονόματι Έιμι Μπρους, που μας ιστορεί το δράμα του, πως έχει όγκο στους πνεύμονες και στον εγκέφαλο, κι οι γιατροί τού δίνουν λίγους μήνες ζωή: ευτυχώς, το κοριτσάκι εξακολουθεί να ζει, έπειτα από 10-15 χρόνια, και χάρη στο θαυματουργό διαδίκτυο παραμένει στην ηλικία των 6 ετών, και εξακολουθεί να μας στέλνει το ίδιο πάντοτε ηλεμήνυμα.
Ιλαρή λεπτομέρεια είναι ότι τα περισσότερα αλυσιδωτά μηνύματα (chain-mails) υπόσχονται, όπως τα γράμματα στον άγιο Νεκτάριο παλιά, μακροημέρευση και ευτυχία σε όποιον τα προωθήσει σε 7, 17 κ.ο.κ. άτομα, ενώ, την ίδια ώρα που ξεχειλίζουν από φιλαλληλία, απειλούν όσους δεν τα στείλουν πως θα τους καεί το βίντεο και όσους τα καταστρέψουν πως θα τους κερατώσει η γυναίκα τους.
Αλλά και χωρίς αυτή την ιλαρή πλευρά, που προδίδει αυτόματα τον φαρσικό χαρακτήρα αυτών των μηνυμάτων, τα περισσότερα είναι και αυτά σχετικά προφανείς φάρσες –ας μην πούμε για την ώρα απάτες, αφού δεν υπάρχει κανένα, υλικό τουλάχιστον, κέρδος για τον αυτουργό. Κι αν έστω στην περίπτωση της μολυσμένης βελόνας ο αρρωστημένος φαρσέρ απολαμβάνει τον τρόμο που ενσπείρει, στην περίπτωση της μικρούλας Έιμι κανένα κέρδος δεν μοιάζει να υπάρχει, πέρα ίσως από τη χαρά της φάρσας.
Αστικοί ή περιαστικοί ονομάζονται διάφοροι τέτοιοι σύγχρονοι μύθοι, παραμύθια που διαδίδονται κυρίως μέσα από το διαδίκτυο. Και όσο πιο αθώοι και ανιδιοτελείς εμφανίζονται, ή και είναι, τόσο ευκολότερα μακροημερεύουν. Ολοένα καινούριοι χρήστες του διαδικτύου θα συγκινηθούν από το δράμα της παιδούλας που δεν τους ζητάει παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα από το χρόνο τους, θα τρομάξουν απλώς (!) από τις μολυσμένες βελόνες που μπορεί να τους περιμένουν, μαζί με το σχετικό «συνημμένο», σ’ ένα κάθισμα κινηματογράφου· ενώ ειδικά οι ερωτύλοι θα παγώσουν διαβάζοντας την τραγωδία εκείνου που φλέρταρε τη θεογκόμενα στο μπαρ, κι όταν πήγαν για τα περαιτέρω, εκείνη του έριξε αναισθητικό στο ποτό, κι όταν ξύπνησε ο δόλιος σ’ ένα παγκάκι στο πάρκο με σφάχτη στο πλευρό, είδε έντρομος μια μεγάλη, φρέσκια ουλή: του είχαν αφαιρέσει το νεφρό!
Αμ οι πάντα χτεσινοανακαλυφθέντες ιοί; που καμία μεγάλη εταιρεία δεν βρήκε ακόμα το αντίδοτό τους, κι είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι, και μόλις ανοίξεις το συνημμένο που σου υπόσχεται πονηρές φωτογραφίες ή πως απλώς «είναι ωραία η ζωή» κτλ., θα ανοίξουν οι κυβερνοουρανοί κι αστροπελέκι θα κάψει τον σκληρό σου δίσκο; Πάνω από 15 χρόνια στο διαδικτυακό κουρμπέτι και πάντα καλοπροαίρετοι γνωστοί και φίλοι (όπως κι ο ίδιος εξάλλου στην αρχή) πάνε να με σώσουν από βέβαιη καταστροφή, στέλνοντας την προειδοποίηση για τον ίδιο πάντοτε ιό που μόλις την προηγουμένη έχει εντοπιστεί κτλ.
Είναι όμως όλες οι φάρσες προφανείς, όλοι οι μύθοι φανερό πως είναι μύθοι; Κάτι μήνες πριν, φίλη καλή μού προώθησε μήνυμα από οικολογική κίνηση, που έλεγε πως, σύμφωνα με τον τάδε χημικό μηχανικό, δεν πρέπει να χύνουμε στον νεροχύτη το λάδι απ’ το τηγάνι, γιατί ένα λίτρο λάδι μολύνει σχεδόν 1.000.000 λίτρα νερό, ποσότητα που καλύπτει τις ανάγκες ενός ατόμου για 14 χρόνια· έτσι, καλύτερα να βάζουμε το λάδι σε πλαστικό μπουκάλι και να το πετάμε στα σκουπίδια. Πιστευτό μού φάνηκε, κι όταν πρόσφατα τηγάνισα κάτι πατάτες, και δεν καλοθυμόμουν πια ακριβώς τις οδηγίες, έβαλα στο ίντερνετ τη λέξη «τηγανόλαδο», κι έπεσα πάνω στη σχετική ανάρτηση. Όπου ακολουθούσε όμως σχόλιο, από άλλον χημικό μηχανικό, που έλεγε πως, αν πετάξουμε το λάδι κλεισμένο σε μπουκάλι στα σκουπίδια, θα καταλήξει σε κάποια χωματερή και θα περάσει έπειτα στον υδροφόρο ορίζοντα· ενώ, αν το χύσουμε κανονικά στον νεροχύτη, θα καταλήξει στη μονάδα βιολογικού καθαρισμού, που έχει ή πρέπει να έχει πλέον κάθε πόλη· εκεί, θα πάει στον ειδικό λιποσυλλέκτη και θα χρησιμοποιηθεί έπειτα σαν καύσιμη ύλη. Έμοιαζε πειστικότερη αυτή η εκδοχή, μα πώς να ελέγξω και πάλι; Εν πάση περιπτώσει, έχυσα όπως παλιά το λάδι στον νεροχύτη και ησύχασα –και νά που τώρα μεταφέρω εδώ τη σύγχυση, ανακυκλώνοντας εντέλει και εγώ έναν ίσως μύθο.
Ωστόσο, το τελευταίο που θα ’θελα θα ήταν να συμβάλω στη δαιμονοποίηση του διαδικτύου και να τροφοδοτήσω την τεχνοφοβία, όσο κι αν είναι αλήθεια ότι σ’ αυτό το ξέφραγο αμπέλι (αλλά μόνο αυτό;) κυκλοφορούν πάσης φύσεως αφελείς ή απατεώνες, ή και τα δυο μαζί.
απάντηση στα μέιλ που τάζουν λαγούς με πετραχήλια αν τα προωθήσεις, όπως τα γράμματα στον άγιο Νεκτάριο παλιά: «ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ! Προωθήστε αυτό το μήνυμα σε πέντε ανθρώπους και μέσα σε τρία λεπτά δεν θα συμβεί ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!!!!! Το δοκίμασα δυο φορές και έπιασε και τις δυο. Δεν συνέβη απολύτως τίποτα!!! ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΙΑΝΕΙ. Προωθήστε το. Πρέπει να το μάθουν κι άλλοι»
(από το μπλογκ Gravity & the Wind)
Λείπει ο Μάρτης απ’ τη Σαρακοστή;
Θα ’λειπε από το μεγάλο ετούτο πανηγύρι η περιούσια και ουρανόπεμπτη γλώσσα η ελληνική; Θα ’λειπαν εννοώ οι μικρέμποροι κι αλμπάνηδες, ή έστω μόνο αδαείς και αφελείς; Μα αποκλειστικά εδώ, θα ξαναπώ; Λίγα είναι τάχα τα κανάλια, λαθραία ή και «σοβαρά», οι εκπομπές, οι εθνοπατέρες, τα περιοδικά, θύλακες στα κόμματα όλα, προοδευτικά, αριστερά κτλ.; Απλώς στο διαδίκτυο μπορεί ο οποιοσδήποτε να πει τη μικρή ή μεγάλη κουβέντα του, κι αυτή η κουβέντα μπορεί πολύ ευκολότερα να αναπαραχθεί και να διαδοθεί.
Χρόνια τώρα βαρέθηκα να σβήνω μηνύματα με συνημμένο ένα κείμενο που περιλαμβάνει αρκετούς σύγχρονους εθνογλωσσικούς μύθους σε συσκευασία ενός: για τα τόσα εκατομμύρια ελληνικές λέξεις, όπου δηλαδή συναριθμούνται όλοι οι τύποι μιας μόνο λέξης, όλες οι πτώσεις ενός ουσιαστικού λόγου χάρη· για το τάδε πρόγραμμα πολυεθνικών οι οποίες ανακάλυψαν τη μοναδικότητα των ελληνικών, των αρχαίων εννοείται, που τα κάνει, μόνο αυτά, κατάλληλα για το λογισμικό των ηλεκτρονικών υπολογιστών, και άλλα πολλά. Φυσικά, το (εκτενές) κείμενο δημοσιεύτηκε (αποσπασματικά) και στον υπέργειο κόσμο των ΜΜΕ, στάθηκε βρώσιμο υλικό ακόμα και για τον προηγούμενο υπουργό Παιδείας λόγου χάρη, σχολιάστηκε και αντικρούστηκε. Στο διαδίκτυο, παρότι γράφτηκαν ουκ ολίγα εξαντλητικά ανασκευαστικά κείμενα, το χαλκευμένο κείμενο -–πάλι φυσικά, αφού μοιραία λειτουργούν πλήθος παράλληλοι δρόμοι–- ζει και βασιλεύει, και παγιδεύει καλοπροαίρετους αναγνώστες που δεν έχουν, πολύ λογικά, τη δυνατότητα να ελέγξουν την πιστότητα των πληροφοριών.
“Hellenic Quest” τιτλοφορείται το εν λόγω κατασκεύασμα, και την κεντρική του ιδέα ας τη δούμε τώρα σε ελαφρώς γελοιογραφική εκδοχή από πρόθυμο καταναλωτή του:
«Το 1996, στην Ιαπωνία έγινε το πείραμα με τη δυνατότητα στον ίδιο τον υπολογιστή (στο λογισμικό του) να επιλέξει τη “γλώσσα” που αυτός μπορεί να “σκέφτεται” πιο ορθά. Δόθηκαν στα δεδομένα του όλες οι γλώσσες, όλες οι γνωστοί διάλεκτοι, όλων των χωρών του κόσμου. Κάποιοι αναφέρουν ότι εντάξανε και ιδιώματα γλωσσών που ομιλούνται από φυλές του Αμαζονίου, αλλά προσωπικά νομίζω πως υπερβάλλουν. Τελικά, ο κεντρικός Η/Υ, επέλεξε τα ελληνικά, και συγκεκριμένα τα αρχαία ελληνικά…»
Περισσότερα στο επόμενο.
Αστικοί ή περιαστικοί ονομάζονται διάφοροι σύγχρονοι μύθοι, παραμύθια που διαδίδονται κυρίως μέσα από το διαδίκτυο. Και όσο πιο αθώοι και ανιδιοτελείς εμφανίζονται τόσο ευκολότερα μακροημερεύουνο κομπιούτορας εδιάλεξε, ελάλησε και είπε: "Αρχαία Ελληνικά"!
Κινηματογράφο έχω χρόνια να πάω. Τρελός είμαι να κάτσω πάνω σε βελόνα μολυσμένη με τον ιό του έιτζ; Βέβαια, στο Παρίσι συνέβη αυτό, αλλά θα αργήσει τάχα να συμβεί και εδώ;
διαβάστε τη συνέχεια...
Και τι ακριβώς έγινε στο Παρίσι; Κάποια κοπέλα, λέει, κάτι περίεργο ένιωσε στο κάθισμά της, σηκώθηκε, και είδε να εξέχει μια βελόνα με συνημμένο (!) που έλεγε: «Μόλις μολυνθήκατε με τον ιό του έιτζ!» Αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις, είπε τάχα κάποιο παρισινό κέντρο ελέγχου ασθενειών, βρέθηκαν μολυσμένες βελόνες, σε αυτόματες ταμειακές μηχανές τραπεζών κτλ. Γι’ αυτό, προσοχή παντού και προπαντός να ελέγχονται, λέει, όλα τα καθίσματα σε δημόσιους χώρους –καλύτερα όρθιοι, λέω όμως εγώ, και, καλυτερότερα ακόμη, μακριά από δημόσιους χώρους. Και ποτέ στο Παρίσι, στη Γαλλία γενικά. Ούτε και στην Ινδία. Γιατί κάποιος γιατρός είπε ότι τα ίδια έπαθε και μια μελλόνυμφη στον τάδε κινηματογράφο στο Δελχί, και μέσα σε 4 μήνες πέθανε.
Και ποιος τα λέει όλα αυτά; Ένα ηλεμήνυμα που μας προτρέπει, τι άλλο, να το διαδώσουμε παντού, να σώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους μας. Συγκινητική ανθρώπινη αλληλεγγύη. Όπως κι αυτή που επιδεικνύουν διάφοροι φιλανθρωπικοί οργανισμοί, που αναλαμβάνουν υπό την προστασία τους διάφορους βαριά ασθενείς, και με κάθε ηλεμήνυμα που προωθούμε εμείς, μ’ ένα απλό κλικ δηλαδή που κάνουμε, καταβάλλουν στον ασθενή 10 σεντς, φερειπείν. Όθεν, όσο περισσότερα ηλεμηνύματα στείλουμε, τόσο περισσότερα χρήματα θα συγκεντρωθούν, και μια ζωή θα σωθεί –να ’μαστε καλά.
Μια ζωή όπως λόγου χάρη ενός 6χρονου κοριτσιού ονόματι Έιμι Μπρους, που μας ιστορεί το δράμα του, πως έχει όγκο στους πνεύμονες και στον εγκέφαλο, κι οι γιατροί τού δίνουν λίγους μήνες ζωή: ευτυχώς, το κοριτσάκι εξακολουθεί να ζει, έπειτα από 10-15 χρόνια, και χάρη στο θαυματουργό διαδίκτυο παραμένει στην ηλικία των 6 ετών, και εξακολουθεί να μας στέλνει το ίδιο πάντοτε ηλεμήνυμα.
Ιλαρή λεπτομέρεια είναι ότι τα περισσότερα αλυσιδωτά μηνύματα (chain-mails) υπόσχονται, όπως τα γράμματα στον άγιο Νεκτάριο παλιά, μακροημέρευση και ευτυχία σε όποιον τα προωθήσει σε 7, 17 κ.ο.κ. άτομα, ενώ, την ίδια ώρα που ξεχειλίζουν από φιλαλληλία, απειλούν όσους δεν τα στείλουν πως θα τους καεί το βίντεο και όσους τα καταστρέψουν πως θα τους κερατώσει η γυναίκα τους.
Αλλά και χωρίς αυτή την ιλαρή πλευρά, που προδίδει αυτόματα τον φαρσικό χαρακτήρα αυτών των μηνυμάτων, τα περισσότερα είναι και αυτά σχετικά προφανείς φάρσες –ας μην πούμε για την ώρα απάτες, αφού δεν υπάρχει κανένα, υλικό τουλάχιστον, κέρδος για τον αυτουργό. Κι αν έστω στην περίπτωση της μολυσμένης βελόνας ο αρρωστημένος φαρσέρ απολαμβάνει τον τρόμο που ενσπείρει, στην περίπτωση της μικρούλας Έιμι κανένα κέρδος δεν μοιάζει να υπάρχει, πέρα ίσως από τη χαρά της φάρσας.
Αστικοί ή περιαστικοί ονομάζονται διάφοροι τέτοιοι σύγχρονοι μύθοι, παραμύθια που διαδίδονται κυρίως μέσα από το διαδίκτυο. Και όσο πιο αθώοι και ανιδιοτελείς εμφανίζονται, ή και είναι, τόσο ευκολότερα μακροημερεύουν. Ολοένα καινούριοι χρήστες του διαδικτύου θα συγκινηθούν από το δράμα της παιδούλας που δεν τους ζητάει παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα από το χρόνο τους, θα τρομάξουν απλώς (!) από τις μολυσμένες βελόνες που μπορεί να τους περιμένουν, μαζί με το σχετικό «συνημμένο», σ’ ένα κάθισμα κινηματογράφου· ενώ ειδικά οι ερωτύλοι θα παγώσουν διαβάζοντας την τραγωδία εκείνου που φλέρταρε τη θεογκόμενα στο μπαρ, κι όταν πήγαν για τα περαιτέρω, εκείνη του έριξε αναισθητικό στο ποτό, κι όταν ξύπνησε ο δόλιος σ’ ένα παγκάκι στο πάρκο με σφάχτη στο πλευρό, είδε έντρομος μια μεγάλη, φρέσκια ουλή: του είχαν αφαιρέσει το νεφρό!
Αμ οι πάντα χτεσινοανακαλυφθέντες ιοί; που καμία μεγάλη εταιρεία δεν βρήκε ακόμα το αντίδοτό τους, κι είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι, και μόλις ανοίξεις το συνημμένο που σου υπόσχεται πονηρές φωτογραφίες ή πως απλώς «είναι ωραία η ζωή» κτλ., θα ανοίξουν οι κυβερνοουρανοί κι αστροπελέκι θα κάψει τον σκληρό σου δίσκο; Πάνω από 15 χρόνια στο διαδικτυακό κουρμπέτι και πάντα καλοπροαίρετοι γνωστοί και φίλοι (όπως κι ο ίδιος εξάλλου στην αρχή) πάνε να με σώσουν από βέβαιη καταστροφή, στέλνοντας την προειδοποίηση για τον ίδιο πάντοτε ιό που μόλις την προηγουμένη έχει εντοπιστεί κτλ.
Είναι όμως όλες οι φάρσες προφανείς, όλοι οι μύθοι φανερό πως είναι μύθοι; Κάτι μήνες πριν, φίλη καλή μού προώθησε μήνυμα από οικολογική κίνηση, που έλεγε πως, σύμφωνα με τον τάδε χημικό μηχανικό, δεν πρέπει να χύνουμε στον νεροχύτη το λάδι απ’ το τηγάνι, γιατί ένα λίτρο λάδι μολύνει σχεδόν 1.000.000 λίτρα νερό, ποσότητα που καλύπτει τις ανάγκες ενός ατόμου για 14 χρόνια· έτσι, καλύτερα να βάζουμε το λάδι σε πλαστικό μπουκάλι και να το πετάμε στα σκουπίδια. Πιστευτό μού φάνηκε, κι όταν πρόσφατα τηγάνισα κάτι πατάτες, και δεν καλοθυμόμουν πια ακριβώς τις οδηγίες, έβαλα στο ίντερνετ τη λέξη «τηγανόλαδο», κι έπεσα πάνω στη σχετική ανάρτηση. Όπου ακολουθούσε όμως σχόλιο, από άλλον χημικό μηχανικό, που έλεγε πως, αν πετάξουμε το λάδι κλεισμένο σε μπουκάλι στα σκουπίδια, θα καταλήξει σε κάποια χωματερή και θα περάσει έπειτα στον υδροφόρο ορίζοντα· ενώ, αν το χύσουμε κανονικά στον νεροχύτη, θα καταλήξει στη μονάδα βιολογικού καθαρισμού, που έχει ή πρέπει να έχει πλέον κάθε πόλη· εκεί, θα πάει στον ειδικό λιποσυλλέκτη και θα χρησιμοποιηθεί έπειτα σαν καύσιμη ύλη. Έμοιαζε πειστικότερη αυτή η εκδοχή, μα πώς να ελέγξω και πάλι; Εν πάση περιπτώσει, έχυσα όπως παλιά το λάδι στον νεροχύτη και ησύχασα –και νά που τώρα μεταφέρω εδώ τη σύγχυση, ανακυκλώνοντας εντέλει και εγώ έναν ίσως μύθο.
Ωστόσο, το τελευταίο που θα ’θελα θα ήταν να συμβάλω στη δαιμονοποίηση του διαδικτύου και να τροφοδοτήσω την τεχνοφοβία, όσο κι αν είναι αλήθεια ότι σ’ αυτό το ξέφραγο αμπέλι (αλλά μόνο αυτό;) κυκλοφορούν πάσης φύσεως αφελείς ή απατεώνες, ή και τα δυο μαζί.
απάντηση στα μέιλ που τάζουν λαγούς με πετραχήλια αν τα προωθήσεις, όπως τα γράμματα στον άγιο Νεκτάριο παλιά: «ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ! Προωθήστε αυτό το μήνυμα σε πέντε ανθρώπους και μέσα σε τρία λεπτά δεν θα συμβεί ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ!!!!! Το δοκίμασα δυο φορές και έπιασε και τις δυο. Δεν συνέβη απολύτως τίποτα!!! ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΙΑΝΕΙ. Προωθήστε το. Πρέπει να το μάθουν κι άλλοι» (από το μπλογκ Gravity & the Wind)
Λείπει ο Μάρτης απ’ τη Σαρακοστή;
Θα ’λειπε από το μεγάλο ετούτο πανηγύρι η περιούσια και ουρανόπεμπτη γλώσσα η ελληνική; Θα ’λειπαν εννοώ οι μικρέμποροι κι αλμπάνηδες, ή έστω μόνο αδαείς και αφελείς; Μα αποκλειστικά εδώ, θα ξαναπώ; Λίγα είναι τάχα τα κανάλια, λαθραία ή και «σοβαρά», οι εκπομπές, οι εθνοπατέρες, τα περιοδικά, θύλακες στα κόμματα όλα, προοδευτικά, αριστερά κτλ.; Απλώς στο διαδίκτυο μπορεί ο οποιοσδήποτε να πει τη μικρή ή μεγάλη κουβέντα του, κι αυτή η κουβέντα μπορεί πολύ ευκολότερα να αναπαραχθεί και να διαδοθεί.
Χρόνια τώρα βαρέθηκα να σβήνω μηνύματα με συνημμένο ένα κείμενο που περιλαμβάνει αρκετούς σύγχρονους εθνογλωσσικούς μύθους σε συσκευασία ενός: για τα τόσα εκατομμύρια ελληνικές λέξεις, όπου δηλαδή συναριθμούνται όλοι οι τύποι μιας μόνο λέξης, όλες οι πτώσεις ενός ουσιαστικού λόγου χάρη· για το τάδε πρόγραμμα πολυεθνικών οι οποίες ανακάλυψαν τη μοναδικότητα των ελληνικών, των αρχαίων εννοείται, που τα κάνει, μόνο αυτά, κατάλληλα για το λογισμικό των ηλεκτρονικών υπολογιστών, και άλλα πολλά. Φυσικά, το (εκτενές) κείμενο δημοσιεύτηκε (αποσπασματικά) και στον υπέργειο κόσμο των ΜΜΕ, στάθηκε βρώσιμο υλικό ακόμα και για τον προηγούμενο υπουργό Παιδείας λόγου χάρη, σχολιάστηκε και αντικρούστηκε. Στο διαδίκτυο, παρότι γράφτηκαν ουκ ολίγα εξαντλητικά ανασκευαστικά κείμενα, το χαλκευμένο κείμενο -–πάλι φυσικά, αφού μοιραία λειτουργούν πλήθος παράλληλοι δρόμοι–- ζει και βασιλεύει, και παγιδεύει καλοπροαίρετους αναγνώστες που δεν έχουν, πολύ λογικά, τη δυνατότητα να ελέγξουν την πιστότητα των πληροφοριών.
“Hellenic Quest” τιτλοφορείται το εν λόγω κατασκεύασμα, και την κεντρική του ιδέα ας τη δούμε τώρα σε ελαφρώς γελοιογραφική εκδοχή από πρόθυμο καταναλωτή του:
«Το 1996, στην Ιαπωνία έγινε το πείραμα με τη δυνατότητα στον ίδιο τον υπολογιστή (στο λογισμικό του) να επιλέξει τη “γλώσσα” που αυτός μπορεί να “σκέφτεται” πιο ορθά. Δόθηκαν στα δεδομένα του όλες οι γλώσσες, όλες οι γνωστοί διάλεκτοι, όλων των χωρών του κόσμου. Κάποιοι αναφέρουν ότι εντάξανε και ιδιώματα γλωσσών που ομιλούνται από φυλές του Αμαζονίου, αλλά προσωπικά νομίζω πως υπερβάλλουν. Τελικά, ο κεντρικός Η/Υ, επέλεξε τα ελληνικά, και συγκεκριμένα τα αρχαία ελληνικά…»
Περισσότερα στο επόμενο.
